Pedagogie tegen terrorisme

In zijn blog bij HetKind houdt Marcel van Herpen een vurig pleidooi voor pedagogie als middel om te voorkomen dat grote groepen jongeren zich buitengesloten voelen. Na de aanslagen in Parijs en het neerhalen van het Russische vliegtuig boven Sinaï  klinkt overal in de westerse wereld een roep om vergelding en het vernietigen van terroristische groepen in het Midden Oosten.

De verleiding is begrijpelijkerwijs heel groot om naar snelle oplossingen te zoeken voor de dreiging van terreur in ons deel van de wereld. Burgers willen zich nu veilig kunnen voelen. Politici kunnen het zich nauwelijks veroorloven om na te denken over de lange termijn. En toch is dat de enige oplossing. We moeten er alles aan doen om wereldwijd de verschillen tussen arm en rijk, tussen honger en overvloed, verminderen.

En hier, in ons deel van de wereld moeten we ernaar streven dat grote groepen in onze maatschappij zich niet buitengesloten voelen maar dezelfde kansen hebben als ieder ander. We moeten ervoor waken mensen, die gewoon een Nederlands paspoort hebben en hier geboren zijn, te behandelen als tweederangs Nederlanders of zelfs buitenlanders die hier eigenlijk niet thuishoren.

Onderwijs en opvoeding spelen daarbij een cruciale rol. Geen snelle oplossing, maar wel een die werkt. Daarover gaat het stuk van Marcel. Het begint zo:

Parijs. En al die andere aanslagen, dichtbij en ver weg. Voorbij de verbijstering en het verdriet voelt Marcel van Herpen dat ze een pedagogisch appèl doen aan iedere opvoeder. Want hoewel de agressie mondiale dimensies heeft, schuilt er vaak veel lokalere problematiek achter de frustraties waarmee de jonge daders hun verschrikkingen begaan. Problematiek van maatschappelijke uitsluiting. Problematiek waarop iedere leraar, buurtwerker of sportcoach alert moet zijn: ‘Het pedagogische is niet soft. Het is ons tegenwicht tegen buitensluiting. Want buitensluiting kan dodelijk zijn.’ 

Lees verder hier>>